Tatlıcının köşesinde buluşan iki insan. Soğuk, halsiz ve titrek dinlenme şarapları. İzi derinlerde ailevi mevzular. 3.43'te kırılan kadeh.

Hafıza, kalbinde Kemal'in sevdasıyla yaşayan Leyla'nın özlemini temsil eder.

Bin bir maske çevremde. Az biraz öteye gitsem. O uğursuz uçak meydanda, bilirim. ‘’Bana değil size vuracak o soğuk, ey ademoğulları!''

Camları karartılmış bu arabadan dışarıya bakmak, Tanrı’nın gökyüzündeki tahtında oturup kayıtsızca yeryüzünü izlemek gibiydi...

Hayatım boyunca hep yazdıklarımla insanların ruhuna dokunmayı amaçlamıştım. Çünkü yazmak dünyanın hengamesinden kaçmak gibiydi benim için.

Eski bir kitap ve arasında saklanmış yüzük... Zühre'nin bahçede bulduğu bu eşyaların ardında dedesi Kemal ve anneannesi Zühre'nin aşkı var.

Yetimhaneden çıkarken müdürden aldığım mezarlıklarının tarif edildiği kağıdı cebimden çıkardım. Annemle babamın yanına yürümeye başladım.

Kimi zaman anımsayamayız geçmişi. Niçin buraya gelmek için uğraştık pervasızca, sorusunu ihmal ederiz. Takiben karşımıza çıkar geçmişimiz.

Dante'nin önemli eseri İlahi Komedya'nın bir parçası olan Âraf, insanı uyarıcı nitelikte cümlelere sahip. Lia, bu uyarıları duyacak mı?

İnsanın belki de en büyük yoldaşı olan kalem, Sare'nin de tek sığınağı idi.

Yaratıldığı cehennemin, her bir yanına günah asan bir iblis ve yarattığı kötülüğün tadını çıkaran ruhu.

Her duygu, zamanının içinde tanım bulur kendine. Sıfatları da, hedefleri de, sözde vardığı nihayeti de, duyguyu duyanı yakalar.

Her baktığımızda içimize umut tohumlarını eken yıldızlar, bakış açımıza göre şekillenir. Kim bilir içlerinde neler saklıdır?

Zebercet her zamanki yerinde oturmuş o donuk ifadesi ile otel fişlerini dolduruyordu. Otelin neredeyse tüm odaları doluydu. Günlerdir boş...

Güneş pencereden odanın içine sıvışıyor. Ortalık her geçen dakika daha da aydınlanıyor. Dağınık odanın köşesinde bir yatak bulunmakta...

Kim olduğu, niye ölmek istediği bilinmeyen bir kadın ve etrafından her kafadan bir ses. Tahminlerimizin sahiplerini sorguladığımız bir öykü.