Dudak Çizgilerindeki Dünya

umut dolu sözcüklerin içimde

oluşturduğu bir girdabın,

çaresiz ve kimsesiz

esiriyim ben.

çiçekli düşlerim, kasvetli ruhların

saldırısına uğruyor,

boğazıma yapışıyor bir çift el

kirden ve dumandan…

sessiz vaveylalar akıtıyorum

kasvetli geceye

kirpiklerimin arasından düşen tuzlu damlalar

dudaklarımın çatlak çizgilerinde kayboluyor.

bir kurtulsam şu acıdan

bir nefes alsam..

ne oluyorsa o an oluyor

yalnızlığımın bütün kemikleri kırılıyor bir anda,

senin ellerini hissediyorum

terden sırılsıklam olmuş boynumda.

başparmaklarınla göz çukurlarımda biriken yaşları

yavaşça siliyor

dudak çizgilerinden bir dünya bahşediyorsun

yanaklarıma.

kalbime hücum emri veriyor aşkın

senin saltanatın altında

biraz olsun, en çok da huzurla

soluklanıyorum.

sarılırsam kaybolursun diye

nefes almadan seyre dalıyorum

sana senden daha çok benzeyen

çiçekli düşlerimi.

umudun olduğu her yerde senden parçalar gizli

kasvetli havaları, günah dolu yüzleri

aydınlığa ve güneşe ulaştıran

yalnız senin ve senin tasviri mümkün olmayan

o ruhunda saklı.

kabuslarımın, yegâne ışığı sensin

umudumun gül kokulu koridorlarında,

salt güzelliğinin karşısında,

dilim dudağım kupkuru.