BİR TUTAM ÖZLEMDİR YOLCULUĞUMUZ...

NOSTALJİK ÖZLEM YÜKÜ

Cızırtılı sesine aşina

Unutulmak isteyen iki gözlü radyo…

Beli bükülmüş... yakıştırmalar boylar aşmış -yıllarca-

Haklılığın verdiği güven ışığı bakışlarında...

Kutuplar ev... Tahtalı çerçevesi bahçe...

Bir eksiğin fazlası artıyı galip kılan...

Kat kat camda küçülen de o iken.

Tükendi an an…

Bitmez dediği hikâyelerde…

Kuramadığı eksiklik çadırının

Fitili tutuşurken,

Sonunu izlediği film vizyonda

Kaçırmak istediği...

Soruyorum…

Değiştirdiğin caddeler aynı mahale çıkarken,

Övüncün oldu mu deseni zor seçilen

Kabartma motifler... Eşsiz renkler…

İşte yine…

Ne sözünü yoluna koyabildi,

Ne kepenkleri iniyor…

Tadında -şöyle- dinleyemedi kendini!

Tamiri güç ayakları sağı solu karıştırırken...

Hatıraları sahiplenir eğri direğİ

Düğümlenir tellerine…

Nostaljik olmanın özlem yükü yüklenir

Kabullenişle…

Dönülemez olanlara sarılır...

Sığınacak bir yer aradığında...

Gönüllere yerleşmesine engel suskunluk

Yerleşir ruhuna… acıyla.