Aslında Zordu

herkesin dünyasından kaçmasının bir nedeni vardı.

taşıyamıyordu yüklerini.

vazgeçiyordu kendinden,

ve dünya üzerindeki her şeyden.

biliyordum yüreğini,

acısını en derinlerimde hissedebiliyordum.

güneş doğuyor,

hırçın denizin suları aşındırıyordu kayalıkları.

ufuk çizgisinde bir umut vardı,

yüreğinin karanlık sokaklarında.

söndürmüştü, umut ışıklarını,

kendisine bakacak tahammülü bile yoktu.

izin vermeliydi bana,

ruhunda saklı tarafımla yüzleşmesi şarttı.

her şeyden kaçıyor,

kendi ellerinde eziyet çekiyordu.

aslında zordu,

yeniden yürüyebilmek.

tekrar pervasızca sevebilmek,

mütemadiyen acı veriyordu.

unutulmadığını biliyordu,

unutamadığından emin olduğu bir yürekte.

güzelce saklandığından emindi.

elmacık kemiklerinde öpücükleri vardı.

gülüşlerimi duyuyordu,

seyrediyordu uzaktan.

korkuyordu her halinden belliydi,

severse iyileşecekti.

saçlarına kan gülleri takıyor,

gökyüzüne baksa görecek anıları,

yüzünü toprağa çeviriyor.

bitkin bedeni çaresiz.

kumsalda denizin,

bembeyaz köpükleri

uzak yalnızlıklarda

hapsolmuş bir âşk saklı.

bu böyle devam edemez,

ayrılığın bedeli mi olurdu?

mecbur sevecek tekrardan,

ya hiçbir zaman gidemediğini;

ya da bambaşka bir bedeni.